Waar ik je heb verteld dat ik in 2014 gediagnosticeerd ben met ADHD en begin 2022 erachter kwam dat ik kenmerken van autisme heb, is er iets dat ik je nog niet heb verteld. En dat is dat ik in 2014 niet alleen de sticker ADHD opgeplakt kreeg, maar ook de stickers sociale angststoornis en depressie. Waar ik psychische hulp zocht om gediagnosticeerd te worden met ADHD, kreeg ik sociale angststoornis en depressie er gratis bij: een gevalletje van 3 voor de prijs van 1. 

Voordat ik in 2014 bij de psycholoog terecht kwam heb ik lange tijd met mezelf in strijd gezeten. Ik had mezelf afgezonderd van mijn familie, had mijn hobby’s opgegeven, emoties werden onderdrukt en op school presteerde ik ondermaats. Ik was bang voor de beoordeling van anderen en maakte al snel aannames dat mensen negatief over mij dachten. Gedachten zoals niet goed genoeg zijn, niet slim zijn, lui zijn en er gek uitzien vulden al gauw mijn hoofd. Niet snel daarna ging ik me ook gedragen naar mijn gedachten. Ik deed weinig voor school want ik was toch niet slim genoeg, ik toonde geen discipline want ik was toch lui, ik kleedde me zo onopvallend mogelijk want dan zag ik er tenminste niet gek uit. 

Ik begon angsten te ontwikkelen. Zo leek het me fantastisch om uit een vliegtuig te springen, maar een telefoon oppakken en iemand bellen was echt teveel van het goede. Ook had ik een enorm ongemak met het openbaar vervoer te gaan. Ik dacht namelijk dat iedereen dan naar me keek en een negatieve beoordeling over me had. Hetzelfde principe ging op voor openbare plekken, zoals restaurants. Ik voelde afschuw wanneer ik in het middelpunt van belangstelling stond en wilde op zo’n moment het liefst onzichtbaar worden.  

Om te komen waar ik nu sta is niet zonder slag of stoot gegaan. Ik zou liegen als ik zeg dat de reis gemakkelijk is geweest. Door de diagnose ADHD wist ik opeens waarom ik chaotisch, onhandig en vergeetachtig was, waarom ik geen tijdsbesef had of niet aan langetermijnplanning deed. Ik wist waarom ik mezelf vaak niet tot studeren kon zetten, moeite had met het oppakken van taken die ik als te saai beschouwde en zoveel bewoog met mijn handen. 

En in 2022 kwam ik er achter waarom ik gestrest kan raken als een planning niet duidelijk is, waarom ik niet tegen hele specifieke geluiden (zoals tikkende klokken) kan, waarom een onverwachte situatie mij van slag kan maken en waarom ik soms moeite heb om dingen uit handen te geven. 

Er werden veel waarom-vragen beantwoord. Maar de vraag hoe ik dan met mezelf om kon gaan bleef onbeantwoord. Daarvoor heb ik afgelopen acht jaar veel moeten vallen en opstaan. Ik moest van de weg afstappen die ik altijd heb bewandeld en de zijpaden nemen. 

Ondertussen ben ik acht jaar verder en heb ik veel van mijn onzekerheden en negatieve gedachten weten om te buigen en achter me gelaten. Ik heb geen sociale angststoornis en depressie meer en ik ben in mijn kracht komen te staan met de ADHD en kenmerken van autisme. De reis zal nooit voorbij zijn, maar met elke stap die ik heb genomen zijn er nieuwe deuren geopend. En er zullen nog vele deuren volgen.

Dit is meteen één van de redenen voor het ontstaan van dopAmind. Het lijkt mij namelijk keigaaf om jou te ondersteunen in de reis die jij maakt. Jouw reis is die van jou en jou alleen, maar dat hoeft niet te betekenen dat je deze reis in je eentje hoeft af te leggen. Ik kan naast jou staan als coach, als ondersteuner en als motivator.

Zullen we met elkaar in contact komen?